«Кейде кетемін деп ойлаймын...»

Кейіпкерім Аяжан (есімі өзгертілген-ред) Ақтөбенің белді бір мекемесінде қызмет жасайтын, білімі мен өресі өзіне жететін қыз. Ел аузында Нұр сити деп аталып кеткен, ресми атауы Есет батыр атындағы мөлтек ауданда бір бөлмелі пәтері бар, астында шағын болса да мінген көлігі бар. Сырттай қарасаң, өз аузы өзіне жеткен, толыққанды бойжеткен. Жасы 27-де. Бірақ, ол біреудің көңілдесі. «Папигі» де осал адам емес. Аяжанмен бір кесе кофе ішіп отырып, шағын ғана сұхбаттасып үлгердік. Оқырманға қызық болса, мархабат!

Индира Кереева

kerekinfoaktobe@gmail.com

— Сәлем, Аяжан! Алдымен, сенің оқиғаңды білгіміз келеді. Көңіліңе келмес деп ойлаймын, әр нәрсені өз атауымен атаған дұрыс қой. Көңілдес болуға қалай көндің?

— Сәлем. Бұл сұрақты өзіме де жиі қоямын. Бастапқыда мен бұл жағдайға түсемін деп ойлаған емеспін. Бірақ өмірде күтпеген нәрселер көп болады. Біз бір-бірімізді кездейсоқ жолықтырдық, сөйлесе келе, ортақ қызығушылықтарымыз бар екенін түсіндік. Ол – отбасылы адам, мен де мұны біле тұра қабылдадым.

— Бұл шешімді қабылдау қиын болды ма?

— Иә, басында ауыр болды. Бірақ уақыт өте келе, мен эмоцияларымның жетегінде кеткенімді түсіндім. Біреу үшін бұл – сатқындық, ал мен үшін бұл – махаббаттың басқа түрі. Кейде өзімді ақтау үшін "Бақытты болуға бәріміздің құқымыз бар" деп ойлаймын. Бірақ шын мәнінде бұл бақыт па, әлде уақытша алданыш па – оны анық біле алмаймын.

— Сенің көзқарасың бойынша, мұндай қарым-қатынастың ең қиыны не?

— Белгісіздік. Сен оның бірінші таңдауы емес екеніңді білу. Онымен уақыт өткізгенде бәрі тамаша, бірақ ол үйіне қайтқанда, өзің жалғыз қаласың. Кейде өзіңді екінші орынға қойғандай сезінесің. Сондай-ақ, бұл қарым-қатынастың құпия болуы, үнемі жасырынып жүру – өте ауыр нәрсе. Көпшілік алдында бірге бола алмау, достарыңмен, туыстарыңмен бөлісе алмау – мұның бәрі адамды іштей қажытады.

— Ол саған қымбат сыйлықтар жасаған кездері болды ма?

— Иә, әрине. Ол мені ерекше сезіндіруге тырысатын. Алтын әшекейлер, қымбат сөмкелер, бренд киімдер, тіпті шетелге саяхаттар да сыйлаған кездері болды. Алайда, пәтерімді, көлігімді өзім алдым. Пәтерім үшін әлі ипотекалық несие төлеп жатырмын.Бірақ мен уақыт өте келе түсіндім: бұл сыйлықтар – біздің қарым-қатынасымыздың орнын толтыру үшін ғана берілетін нәрсе еді. Ол мені шынайы өміріне қоса алмайтынын білді, сондықтан осылайша мені ұстап тұрғысы келді. Кейде өзімді жай ғана сатып алынғандай сезінетінмін. Бірақ мұндай қарым-қатынаста эмоциядан гөрі материалдық дүниелер маңызды рөл атқаратынын да түсіндім.

— Өкінген кездерің болды ма?

— Өкінбейтін адам жоқ шығар. "Мұның соңы қандай болмақ?" деп кейде өзімді мүжимін. Бірақ жауап таппаймын. Себебі бұл қарым-қатынаста нақты болашақ жоқ екенін түсінемін. Бір сәттерде өзімді ерекше сезінемін, бірақ басқа уақытта жалғыздықпен бетпе-бет қаламын. Ең қиыны – осы.

— Әйелі екеуіңнің ара-қатынасың туралы біліп қойған кезі болды ма?

— Иә... Бір күні кешкісін ол маған күтпеген жерден қоңырау шалды. Телефонды көтерсем, оның емес, әйелінің даусын естідім. Жүрегім суып кетті. Ол тыныш, бірақ өте салқын сөйлеп тұрды. "Онымен қарым-қатынасың бар екенін білемін. Енді не істейсің?" – деді. Мен не айтарымды білмедім. Үнсіз қалдым. Ол болса: "Ол ешқашан сені таңдамайды. Екеуіңнің араңда не болғанын білемін, бірақ мен отбасымды сақтап қаламын" – деп тұтқаны қойып қойды. Бұл оқиға мен үшін қиын сәт болды. Менің орным қайда екенін, бұл қарым-қатынастың шын мәнінде маған не беретінін түсіндім. Өмірімде бірінші рет өзімді осыншалықты кішкентай, әлсіз, бейшара сезіндім. Сол түні көз ілмедім, келесі күні онымен сөйлесуден бас тарттым. Бірақ ол қайтып келді, кешірім сұрады. Мен оны кешірдім. Солай махаббатымыз қайта жалғасын тапты.

— Осы қарым-қатынастан тағы қандай қиындық көрдің?

— Бірнеше ай өткен соң, мен жүкті екенімді білдім. Бастапқыда шок алдым. Бұл туралы оған айтуға жүрексіндім. Бірақ ақыры шындықты жеткіздім. Ол үнсіз қалды. Біраздан соң: "ештеңе дей алмаймын. Отбасылы адаммын ғой. Жауапкершілік тек өз мойныңда. Өзің шеш" – деді. Сол сәтте менің бар үмітім үзілді. Одан ешқандай қолдау күтпегенім жөн екенін түсіндім. Біраз уақыт ойландым, бірақ басқа амалым болмады. Жалғыз өзім баланы өсіруге дайын болмадым. Ақыры түсік жасатуға шешім қабылдадым. Бұл – өмірімдегі ең ауыр күндердің бірі болды. Менің жанымның бір бөлшегі сол күні бірге кетті. Содан кейін бәрі бұрынғыдай бола алмайтын сияқты. Бірақ, мен бұл кісіге байланып қалғандаймын. Есірткіге тәуелді нашақорлар сияқты орала беремін.

— Ата-анаң бұл туралы білді ме?

— Жоқ, олар ештеңеден бейхабар. Оларға мұндай нәрсені айтуға дәтім бармады. Олар мені жақсы көріп, әрқашан дұрыс жолда жүр деп ойлайды. Егер бәрін біліп қойса, қатты қиналар еді. Менің оларды ренжіткім келмеді. Кейде шындықты айту керек шығар деп ойлаймын, бірақ бәрібір қорқамын. Олар мені түсінбейтіндей көрінеді.

— Одан неге кете алмайсың?

— Бұл сұрақты өзіме мың рет қойған шығармын. Кете алмаймын, өйткені оған моральдық тұрғыда байланып қалғанмын. Ол маған тек сүйікті адам емес, екінші бір өмірім секілді. Оның жанында өзімді ерекше сезінемін, ал жалғыз қалғанда босап қалғандай боламын. Ол мені қинаса да, алдап тұрса да, оған ораламын. Бәлкім, бұл тәуелділік шығар. Кейде кетемін деп шешім қабылдаймын, бірақ ол қайта келіп, жылы сөздерін айтып, мені көндіреді. Сосын бәрі қайта басталады. Бұл шеңберден қалай шығамын – білмеймін.

— Өзің бұл қарым-қатынасқа қандай баға бересің?

— Бұл – жүректі де, жанды да қажытатын қарым-қатынас. Бір жағынан, бұл – өмірімдегі ең жарқын әрі тәтті сәттерді сыйлаған махаббат, ал екінші жағынан, маған ең ауыр азап әкелген байланыс. Бұл – шынайы емес, уақытша жұбаныш. Бірақ мен одан бас тартуға әлі де дайын емеспін. Бұл қарым-қатынас маған бақыт әкелмесе де, оған деген сезімімнің күштілігі мені ұстап тұр. Бірақ оның соңы не болатынын білмеймін...

— Болашаққа қандай жоспарың бар?

— Бір күні бәрі өзгереді деп сенемін. Мүмкін, өзіме лайықты адамды кездестіріп, толыққанды қарым-қатынас құрармын. Бірақ қазірше мен тек осы сәттермен өмір сүрудемін. Кейде болашақ туралы ойланбауға тырысамын, себебі ол мен үшін анық емес. Бірақ бәрібір жүрегімде бір үміт бар – шынайы махаббат пен еркіндікке жетемін деп сенемін.

— Сұхбатыңа рақмет! Өмірде жолың болсын!